Είναι ευρέως γνωστό ότι, η πανδημία του κορωνοϊού έχει προκαλέσει τρομερές συνέπειες και δυσάρεστες εκπλήξεις τόσο στο τομέα της υγείας όσο και της οικονομίας. Το ότι βρισκόταν η Κύπρος για σχεδόν τρεις μήνες σε καραντίνα ήτανε κάτι το πρωτόγνωρο μιας και κάνεις μας δεν είχε βιώσει κάτι ανάλογο στο παρελθόν (όσον αφορά αρρώστια). Οι παππούδες μας είχαν βιώσει βέβαια παλαιότερα τα κέρφιου της εποχής της Αγγλικής αποικιοκρατίας αλλά τότε οι καιροί ήταν αλλιώς. Δεν υπήρχε τότε ο κορωνοϊός αλλά ο πόλεμος και η λαχτάρα μας για ελευθερία και την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Πόσο αλλάζουν οι καιροί…
Όπως και να έχει, το να είσαι σε καραντίνα και να μη μπορείς να πάεις στη δουλειά για να βγάλεις το ψωμί σου για να ταΐσεις την οικογένεια σου δεν είναι και το πιο ευχάριστο πράγμα και είναι λυπηρό να βλέπεις κόσμο να αρρωσταίνει, να πεθαίνει αλλά και να πεινά.
Τώρα, που άρχισαν σιγά σιγά οι επιχειρήσεις να επαναλειτουργούν και η οικονομία να παίρνει ελαφρώς μια μικρή ανάσα μιας και τα κρούσματα κορωνοϊού είχαν μειωθεί σημαντικά (μιλάμε για καιρό Μάϊο – Ιούνιο) και τα μέτρα έγιναν πιο χαλαρά, ο κόσμος προσπαθούσε να επιστρέψει στη ρουτίνα του. Μόνο που δεν ήταν η ίδια όπως και πριν. Ωστόσο, βλέπεις κόσμο έξω στους δρόμους να περπατά, να πηγαίνει για φαγητό ή για ποτό σε καφέ και εστιατόρια, να επισκέπτεται εμπορικά κέντρα, γυμναστήρια, καταστήματα και ότι άλλο φανταστείς.
Αυτό όμως, που δεν έκανε ακόμα αρκετός κόσμος, είναι να ταξιδέψει για διακοπές στο εξωτερικό. Πράγμα λογικό μιας και η πανδημία είναι πολύ πιο σοβαρή σε άλλες χώρες και υπάρχει έντονη φοβία για αναζωπύρωση της αρρώστιας στην Κύπρο. Τώρα τελευταία, δημιουργήθηκαν πολλές εκστρατείες για την προώθηση του εγχώριου τουρισμού στην Κύπρο και ανάλογα υπάρχουν αρκετοί Κύπριοι που ανταποκρίθηκαν και πήγανε για λίγές ημέρες διακοπές είτε π.χ. στην Αγιά Νάπα ή στην Πάφο. Σε αυτή την μερίδα Κυπρίων βρισκόμουν και εγώ και μερικές παρέες μου.
Συγκεκριμένα, είχαμε αποφασίσει να πάμε διακοπές στην Πάφο και ψάχναμε μέσω του booking.com για ένα καλό, προσιτό και ευρύχωρο ξενοδοχείο. Μετά από έρευνα μας, καταλήξαμε σε κάποιο γνωστό τετράστερο ξενοδοχείο (που το όνομα του δεν αναφέρω για απόρρητους λόγους) και είχαμε δει πώς είχε πολύ καλά reviews και οι τιμές του για τα δωμάτια ήταν προσιτές. Για δύο άτομα σε μονόκλινα κρεβάτια για δύο νύκτες συμπεριλαμβανομένου του πρωϊνού κόστισε 220 ευρώ (110 ευρώ το άτομο). Επιπλέον, είχαμε δει πώς το ξενοδοχείο περιλάμβανε εξωτερική πισίνα, μπαρ και μια θέα στη θάλασσα που πραγματικά έκοβε την ανάσα. Όλα αυτά λοιπόν, μας έπεισαν στο να κλείσουμε το εν λόγο ξενοδοχείο και ανυπομονούσαμε για την ημέρα που θα πηγαίναμε στην υπέροχη Πάφο.
Και η μέρα που περιμέναμε πώς και πώς είχε φτάσει. Φτάνοντας στο ξενοδοχείο και οδεύοντας προς τη ρεσεψιόν, μας είχε εξυπηρετήσει μια Κυρία η οποία ήταν λίγο ψυχρός ο χαρακτήρας της. Δηλαδή όταν της μιλούσαμε δεν μας χαμογελούσε καν και ότι την ρωτούσαμε ήταν σαμπώς και της έβαζες αγγαρεία. Η συγκεκριμένη ήταν έτοιμη να μας ορμήσει. Τέλοσπαντων, δεν θέλαμε αυτό να μας επηρεάσει και πήγαμε στα δωμάτια μας. Καθώς ανοίξαμε την πόρτα, αντικρύσαμε πεντακάθαρα δωμάτια και η θέα έξω όντως έκοβε πραγματικά την ανάσα. Ο συνδυασμός πισίνας και θάλασσας ήταν πραγματικά μαγευτικός. Αλλά, όλο αυτό το όμορφο σκηνικό σύντομα θα τελείωνε…. Η πρώτη νύκτα μας στο ξενοδοχείο κύλισε εντάξει αλλά είχαμε κάποια μικροπροβλήματα… Το internet στα δωμάτια μας ήταν εξαιρετικά αργό και δεν λειτουργούσε τις περισσότερες φορές. Τα κρεβάτια ήταν καθαρά αλλά δεν ήταν καθόλου μα καθόλου άνετα και είχαμε πιαστεί από πάνω μέχρι κάτω. Εγώ, είχα πονέσει άσχημα τον αυχένα μου και δεν μπορούσα να κουνήσω το κεφάλι μου. Όσον αφορά το πρόγευμα, ήταν πλούσιο και υπέροχο. Υπήρχε δηλαδή πολλή ποικιλία στο φαγητό και μπορούσες να φας όσο θες και ότι θες. Η πισίνα του ξενοδοχείου ήταν καθαρή και ζεστή. Ότι έπρεπε για να απολαύσεις το μπάνιο σου.
Αλλά τώρα θα σας διηγηθώ το αποκορύφωμα της καταστροφής των διακοπών μας. Τη τελευταία νύκτα της παραμονής μας στο ξενοδοχείο είχαμε προγραμματίσει να πάμε σε νυκτερινό club για να διασκεδάσουμε. Στις τρεις το πρωί όταν επιστρέψαμε πίσω στο δωμάτιο μας και καθώς είχαμε ετοιμαστεί για ύπνο, αντικρύζω πάνω στο κρεβάτι μας να περπατά και να πετά μια γιγάντια κατσαρίδα….( για κάποιους από εσάς αυτή τη στιγμή θα σας φανεί αστείο όμως στα αλήθεια δεν θα σας φανεί στη συνέχεια….). Εγώ και η συγκάτοικος μου είμασταν πανικόβλητες, εκείνη όμως ήταν σε κατάσταση σοκ και δυστυχώς αντιμετωπίζει πρόβλημα αλλεργίας στις κατσαρίδες. Δεν σας κάνω πλάκα. Η συγκάτοικος μου έχει αλλεργία στις κατσαρίδες και είχε εξεταστεί παλαιότερα από γιατρό και εάν πεταγόταν επάνω της κατσαρίδα τότε θα πήγαινε κατευθείαν στο νοσοκομείο και ποιος ξέρει τι θα συνέβαινε εκεί. Εγώ, έντρομη, προσπαθούσα να την ηρεμήσω και οι υπόλοιπες κοπέλες της παρέας δεν μπορούσαν να μας βοηθήσουν μιας και είχαν και αυτές την ίδια φοβία μαζί μου για τις κατσαρίδες.
Η μόνη λύση ήταν να ειδοποιήσω τη ρεσεψιόν. Χωρίς να χάνω άλλο χρόνο πήγα αμέσως στην ρεσεψιόν για βοήθεια και εκεί ζήτησα από τον υπάλληλο της υποδοχής να έρθει στο δωμάτιο για να σκοτώσει τη κατσαρίδα.
Του εξήγησα την όλη κατάσταση και εκείνος τι έκανε αγαπητοί αναγνώστες.. ;; Το έσκασε στα γέλια και μου είπε ότι είναι μόνος του στο ξενοδοχείο και δεν μπορεί να έρθει στο δωμάτιο για να τη σκοτώσει. Καθώς του μιλούσα με ειρωνευόταν και γελούσε συνέχεια… πλήρης αναισθησία και αγενής συμπεριφορά. Εγώ του εξηγούσα συνεχώς ότι η συγκάτοικος μου έχει αλλεργία στις κατσαρίδες και ότι εάν ακουμπήσει πάνω της τότε θα πάει κατευθείαν στο νοσοκομείο. Ο τύπος και πάλι στον κόσμο του και μου λέει ότι δεν μπορούσε να κάνει τίποτα… το μόνο που μου είπε ήταν να πάρω απλά την παντόφλα και να την σκοτώσω και εγώ του ξαναεξηγώ ότι η κατσαρίδα πετούσε και ήταν αδύνατο στο να τη τσακώσω. Του είχα πει μάλιστα πώς εάν είχα ένα σκουπόξυλο και ένα αροξόλ τότε θα μπορούσα να τη σκότωνα. Εκεί, ο τύπος τι κάνει… παίρνει από το ντουλάπι ένα άδειο αροξόλ και μου το δίνει και εγώ του λέω ότι είναι άδειο και »Πώς θα σκότωνα με αυτό τη κατσαρίδα;;’’ και τι μου απαντά και πάλι;; Ότι είναι μόνος του στο ξενοδοχείο και πρέπει να περιμένω μέχρι τις 4:30 το πρωί για να αλλάξει η βάρδια και να έρθει τότε στο δωμάτιο για να τη σκοτώσει. Δηλαδή να περιμένω ακόμη ενάμιση ώρα και ποιος ήξερε τι θα γινόταν σε εκείνο το χρονικό διάστημα. Εγώ, έξαλλη από την απαράδεκτη του συμπεριφορά αλλά ψύχραιμη του λέω ότι εάν η συγκάτοικος μου πάθει κάτι τότε θα είναι δική του η ευθύνη.
Επιστρέφοντας στο δωμάτιο βρίσκω τη συγκάτοικο μου ακόμη σε κατάσταση σοκ και με ενημέρωσε ότι η κατσαρίδα είχε »εξαφανιστεί’‘. Δεν την έβρισκα πουθενά. Είχα μετακινήσει τα κομοδίνα, τις καρέκλες και ότι άλλο φανταστείτε και κυριολεκτικά είχε ανοίξει η γη και τη κατάπιε. Η ώρα είχε γίνει 4 το πρωί και προσπαθήσαμε να πέσουμε για ύπνο αλλά με δυσκολία έκλιναν τα μάτια μας. Δεν ένιωθα τον αυχένα μου. Ο πόνος ήταν αβάστακτός και τα άβολα κρεβάτια ζορίζανε την κατάσταση.
Το δράμα μας δεν είχε ακόμη τελειώσει. Στις εννέα το πρωί καθώς είχαμε ξυπνήσει, η συγκάτοικος μου καθώς ήταν στην τουαλέτα αντικρύζει την τεράστια κατσαρίδα πάνω στον καθρέφτη του νιπτήρα. Εκεί έντρομη της είπα να κλείσει την πόρτα. Εγώ, ενημέρωσα αμέσως τη ρεσεψιόν και ευτυχώς μου απάντησε επιτέλους μια ευγενική υπάλληλος η οποία έδειξε άμεση κατανόηση και έστειλε αμέσως κάποιον για να τη σκοτώσει. Ήταν δουλειά ενός λεπτού φίλες και φίλοι. Ήρθε αμέσως μια Κυρία και κρατώντας ένα σκουπόξυλο και ένα αροξόλ τη σκοτώνει και αποτελούσε πια παρελθόν. Στο checkout ευχαρίστησα την ευγενική υπάλληλο της υποδοχής για την άμεση της ανταπόκριση αλλά της εξέφρασα τα παράπονα μου για την απαράδεκτη συμπεριφορά του συναδέλφου της, για τα άβολα κρεβάτια, την κακή σύνδεση του ίντερνετ αλλά και την ανεπάρκεια καθαριότητας στο δωμάτιο μας που εάν ήταν καθαρό και αποστειρωμένο τότε δεν θα αντιμετωπίζαμε αυτό το περιστατικό. Σε αυτό το σημείο μπορεί να σκεφτείτε φίλες και φίλοι ότι οι κατσαρίδες μπορούν να εμφανιστούν ακόμα και από το πουθενά αλλά δεν δικαιολογείται κοτζιά μου τετράστερο ξενοδοχείο με τα καλύτερα reviews, να έχει κατσαρίδες και οι υπάλληλοι του (όχι όλοι) να είναι αγενείς και ψυχροί προς τους πελάτες. Για όνομα του θεού.
Το θέμα όλης αυτής της ιστορίας και του άρθρου είναι ότι, ναι οι ξενοδόχοι έχουν επηρεαστεί αρνητικά εξαιτίας της πανδημίας (όπως και οι άλλες επιχειρήσεις βέβαια) και έχουν ανάγκη από δουλειά και λεφτά. Αλλά, όταν έχεις ψηλά τις τιμές και προσφέρεις κακή εξυπηρέτηση, τότε πώς περιμένετε να ορθοποδήσετε και να προσεγγίσετε κόσμο; Για όλα αυτά που βιώσαμε και αντικρύσαμε δεν άξιζαν τα λεφτά που είχαμε δώσει για τα δωμάτια και θα προτιμούσα να πήγαινα για διακοπές στο εξωτερικό παρά στην Κύπρο που εδώ δεν ξέρουν ορισμένοι να μιλήσουν, να συμπεριφερθούν και νομίζουν ότι κάποιοι είναι….
Katerina Christou Art of Writing 